LUNA EN DE FOUTE REDACTEUR

Een paar weken terug kreeg ik via Instagram een berichtje van een redacteur. Of ik wel eens was benaderd voor een eigen serie op Youtube? Hij werkte in de media en wilde me graag helpen met een mediaplan. Hoewel ik in eerste instantie wat sceptisch was, checkte ik het CV van de redacteur en, ach, een keer een gesprek leek me best een goed idee. Want, hé, iemand met veel ingangen in de media! Ik werd beroemd! Nog beroemder! Hoera! TV! Film! President of the United States! World domination! We spraken af dat we zouden bellen na zijn vakantie.

En dat telefoongesprek, 2 weken later, was eigenlijk best gezellig. Maar ja, ik praat altijd makkelijk over seks, seksualiteit, dildo’s, vibrators, buttpluggen, ik gooi er een grapje tussendoor en ik ben niet onzeker over hoe ik overkom op radio of tv of op wie dan ook. Maar toen ik even later na het gesprek op de bank zat bekroop me ineens een Unheimisch gevoel. Waarom had de redacteur me verteld dat hij regelmatig op zaterdag richting ‘het Zuiden’ ging om daar naar de parenclub in Ammerzoden te gaan en dat hij voordat hij daar naartoe ging wel bij mij op de koffie kon komen? Waarom had hij gevraagd of ik ‘openminded’ was en niet of ik ‘openhartig’ was? In mijn naïviteit en enthousiasme was ik vergeten dat dit een zakelijk gesprek was en de redacteur had zich allesbehalve zakelijk naar mij opgesteld.

Ik belde iemand die met hem had samengewerkt en het eerste wat diegene zei toen ik zijn naam noemde was; ‘Nee.’ Dat gaf me de geruststelling dat mijn gevoel klopte.

Ik besloot de redacteur een appje te sturen met de vraag of hij echt een programma wilde maken, of dat hij iemand zocht om mee naar een parenclub te gaan. Dat ik z’n vragen allemaal wat ‘off balance’ vond.

Hij probeerde meteen weer te bellen, appte dat hij echt een programma wilde maken, sprak een bericht in, maar alles in mij zei ‘laat deze vent het even lekker bekijken met z’n praatjes’. Ik heb in mijn leven te vaak niet naar mijn onderbuikgevoel geluisterd. Te vaak dingen gedaan die niet goed voelden. M’n ‘foute-mannen-radar’ begon te knipperen als een stroboscoop en ik besloot de redacteur verder te negeren. Doei.

Hij liet mij echter niet met rust.

[09:07, 28-09-2021] Heb ik je kunnen overtuigen dat mijn bedoelingen oprecht zijn?
[09:49, 30-09-2021] Hi Chantall is alles ok? Ik hoor niks meer van je. Nogmaals ik zoek niemand voor sex of als parenclub maatje. Vind je het leuk een keer koffie te drinken? Liefs (…)
[10:01, 30-09-2021] Maar als je niks meer wilt afspreken laat het me weten. Ik wil echt een leuke serie maken!
[17:30, 01-10-2021] Jammer dat ik niks meer hoor
[17:30, 01-10-2021] Wens je het allerbeste
[17:31, 01-10-2021] Je hebt mijn woorden verkeerd geïnterpreteerd in ieder geval.
[17:31, 01-10-2021] Spijtig
[10:14, 02-10-2021] Waarom hoor ik niks meer? Beledigd? Ik ben overigens bisexueel om die reden ben ik niet direct uit op sex met een vrouw.

Wat? Omdat je biseksueel bent, ben je niet uit op seks met een vrouw? Of niet direct? Dit soort informatie wil ik helemaal niet weten van iemand met wie ik eventueel ga samenwerken. En zeker niet op zaterdagochtend om 10 uur. Omdat ik het gevoel kreeg dat hij niet uit zichzelf zou stoppen met appen, stuurde ik hem toch maar een berichtje terug.

[10:20, 02-10-2021] Bedankt voor je interesse om met mij te gaan samenwerken… ik kies ervoor om dat niet te doen… groetjes, Chantall

De redacteur kon blijkbaar niet zo goed met deze zakelijke afwijzing omgaan.

[10:22, 02-10-2021] Beetje suf! (…) zeker geluld
[10:22, 02-10-2021] Klaar met jouw soort

Wat hij precies bedoelde met ‘jouw soort’ weet ik niet. Vrouwen in het algemeen? Vrouwen die niet met hem willen samenwerken? Vrouwen die ‘nee’ zeggen? Vrouwen die hun grens aangeven?
Wat ik wel weet is dat de redacteur mij nog even een laatste berichtje stuurde via m’n Instagram-DM, voordat hij me blokkeerde op alle social media-kanalen en Whatsapp. En dat berichtje liet me zien dat mijn voorgevoel over hem precies klopte.

‘Jammer je had wel geweldig grote tieten! Wat een geile grote kanjers’

En toen werd ik boos. Pissig. Furieus. Wie dacht hij godverdomme wel dat hij was? Mij ‘verleiden’ met een programma? Maar eigenlijk helemaal niet zulke professionele plannen hebben? Ik maakte screenshots van al onze gesprekken en ik zou ‘m wel even met naam en toenaam gaan exposen op internet. Fuck you, you fucking zielig mannetje.

Maar daarna kwam de twijfel. Want straks is het een gekkie? Een mafkees met te veel tijd die straks voor m’n deur staat? Een seksueel gefrustreerde sukkel die me gaat stalken? Die me de komende weken blijft lastigvallen, online of offline? Daar zat ik helemaal niet op te wachten. Als ik daaraan dacht werd ik zelfs een beetje bang. En dat, die angst, het fysieke overwicht dat een man heeft, of bij deze redacteur in kwestie de ‘meer macht in medialand’, maakt dat je zwijgt.

En dat is dus precies waardoor dit soort klootzakken met dit foute gedrag weg kunnen komen.